مشهور است که می‌گویند: «الانسان حریص علی ما مُنع»؛ یعنی انسان بر چیزی که از آن منع شده، حرص می‌ورزد. این را همه‌جا استفاده می‌کنند، از بدحجابی گرفته تا مخالفت با حکومت الهی. در حالی که به فرض صحت، مؤمن خیلی فرق دارد، چون معیارش این چیزها نیست و فقط با ایمان حال می‌کند و از کفر و فسوق حالش به هم می‌خورد:
وَ لکِنَّ اللَّهَ حَبَّبَ إِلَيْکُمُ الْإيمانَ وَ زَيَّنَهُ في‏ قُلُوبِکُمْ وَ کَرَّهَ إِلَيْکُمُ الْکُفْرَ وَ الْفُسُوقَ وَ الْعِصْيانَ أُولئِکَ هُمُ الرَّاشِدُونَ
ولکن خدا ایمان را برای شما دوست‌داشتنی گردانید و آن را در دل‌های شما بیاراست و کفر و پلیدکاری و سرکشی را در نظرتان ناخوشایند ساخت. آنان [که چنین‌اند] ره‌یافتگانند.
این عبارت را اگر در کنار بخش اول آیه بگذاریم که فرمود: «وَ اعْلَمُوا أَنَّ فيکُمْ رَسُولَ اللَّهِ لَوْ يُطيعُکُمْ في‏ کَثيرٍ مِنَ الْأَمْرِ لَعَنِتُّمْ»، می‌فهمیم اطاعت کردن از ولی‌الله یک امر دوست‌داشتنی فطری است که خدا در دل‌هایمان قرار داده؛ اگر باور کنیم.