اصل شوخی در اسلام مورد قبول است و روح انسان به نشاط نياز دارد. شوخی يکی از راه های تأمين اين نشاط است؛ اما همين روح ،احتياجات ديگری نيز دارد؛ مانند احتياج به حيا و عفت.
دستوراتی هم که در اسلام آمده، نيازهای مختلف روح را تأمين می کند تا انسان به رشد کامل برسد؛ به اين خاطر اسلام برای شوخی حد و مرز و سه محور قرار داده و برای هر سه محور، حکم تعيين کرده است.
محور اول محتوای شوخی ، محور دوم هدف از شوخی ، محور سوم مخاطب شوخی است.
محتوای شوخی نبايد مشتمل بر مصاديق گناه مثل غيبت، تهمت و امثال آن باشد.
امام باقرعلیه السلام فرمود：
خدای عزوجل آن کس راکه درمیان جمعی شوخی وخوشمزگی کند،دوست دارد درصورتیکه فحشی درمیان نباشد.
الکافی،ج۲،ص۶۶۳
هدف ازشوخی نيز بايد جنبه ی رشد داشته باشد؛ يعنی بايد به منظور شاد کردن ديگران و رضايت خداوند شوخی کنيم ،نه به قصد آزار و تمسخر و دست انداختن ديگران.
محور سوم که موضوع اصلی ماست، مخاطب شوخی است.
ما با کسانی اجازه شوخی داريم که حريم عفاف در ارتباط با آن ها حفظ شود. مثلا با هم جنس خود يا محارم می توانيم شوخی کنيم.
بايد دقت کنيم که تمام خويشاوندان و افرادی که در محل کار و محيط بيرون با آن ها در تماس هستيم، محرم نيستند.