اگر کسی موقع خطا کردن، بفهمد کسی متوجه اوست، حیا کرده و آن کار خطا را رها می‌کند و آن شخص البته می‌تواند پدر یا مادر و یا دوست شخص باشد و یا در مرحله متعالی‌تر، خداوند و پیامبران و امامان باشند؛
اما یک چیز دیگری هم هست که شخص می‌تواند از آن حیا کند و آن خودش است؛ آری انسان باید در مقابل خود، خویشتن دار باشد، باحیا باشد و خودش را ارج و منزلت دار بداند.
امیرالمؤمنین علی (علیه‌السلام) می‌فرمایند:
أحسن الحیاء استحیاؤک من نفسک (1): بهترین شرم و حیا آن است که تو از نفس خود حیا کنی و قدمی به ناروا برنداری.
1) غررالحکم، صفحه 257، باب فضیلة الحیاء