مسئله امروز یا چند سال اخیر نیست، مدت هاست که خیلی از ما با این رویکرد که هر زمان سرمون خلوت شد کارفرهنگی می کنیم به صورت فصلی و مقطعی کاری را انجام میدیم و خیلی مواقع هم اصلاً ادامه اش نمیدیم و فراموشش می کنیم.
علت این اتفاق چیه؟ شخصاً فکر می کنم چون تعریف و شناخت صحیحی نسبت به کارفرهنگی نداریم. چرا که کارفرهنگی اصلا در شروع خلاصه نمیشه بلکه در تداوم و بقا هست که “هویت” خودش را پیدا می کند. مثال این موضوع هم رسالت حضرت محمد (صل الله علیه و آله و سلم) هست.
تصور کنید در ساحلی ایستادید و تصمیم میگیرید کارفرهنگی کنید پس به دریا روبه رو شیرجه می زنید و شروع به شنا می کنید بعد از مدتی سر بر می گردانید و تا به ساحل نگاه کنید ولی چیزی جز دریا نمی بینید. بعد به رو به رو نگاه می کنید و باز هم چیزی جز دریا نمی بینید.منظورم چیه؟ شروع کارفرهنگی به اراده ماست ولی پایان داستان باز هست و افرادی را که جذب شان کردیم نمی توانیم در این دریا سرگردان رها کنیم.