موسسه آموزش عالی ریحانة النبی (سلام الله علیها)

ده نکته برای مربی
در اسلام به میانه‌روی و اعتدال بسیار سفارش شده است. یکی از مواردی که باید در آن میانه‌روی و اعتدال شود، مسئله محبت و توجه به متربی است. پس به موارد زیر توجه کنید:

1 ـ در کلاسداری با نوجوانان، نه آنقدر محبت کنید که متربی لوس و خودخواه تربیت شوند و نه آن قدر بی‌مهری کنید که از اطراف شما بگریزند.

۲ ـ بیش از اندازه از متربی تمجید و تعریف نکنید، زیرا ممکن است موجب غرور او و یا حسادت سایرین دیگر شود.

۳ ـ گاهی می‌توانید با نگاه کردن به متربی ناراحتی خود را نشان دهید و نیازی به تنبیه بیشتر نیست.

۴ ـ گاهی برای تشویق متربیان، هدایا و جوایزی را در نظر بگیرید، البته تشویق باید متناسب و به اندازه باشد.

۵ ـ اقتدار مربی در کلاس مهمتر از سکوت شاگردان است.

۶ ـ در موارد لزوم قاطعیت داشته باشید.

۷ ـ استعدادها و توانایی‌های مثبت متربیان را جلو سایرین مطرح کنید و برای از بین بردن رفتارهای ناپسند آنها تلاش کنید.

۸ ـ رفتار غلط متربی ممکن است معلول بیماریهای بدنی باشد، پس به این نکته توجه داشته باشید.

۹ ـ پیش از تنبیه، علل کردارهای منفی متربی را بررسی کنید.

۱۰ ـ به متربیان ضعیف اعتماد به نفس ببخشید

امیدوارم‏‎ ‎‏ملت‌های اسلامی و ملت بزرگ ایران با یک تحرک فرهنگی گسترده بتوانند مسلمانان را از‏‎ ‎‏فقر و تنگنای علمی درآورند.‏
صحیفه امام خمینی(ره)، جلد 21، صفحه 137

ولایت یعنی اتصال فکری، روحی و عملی
ولایت خدا و ولایت ائمه دوتا نیست. ولایت ائمه با ولایت پیغمبر دو چیز نیست، همه اش یک چیز است و این ولایت یعنی همان پیوند. یعنی ارتباط و اتصال دو چیز، به طوری که به آسانی آن دو چیز را نتوان از هم جدا کرد.
من به عنوان یک آدمی که در زمینه مسائل اسلامی فکر می کند، وقتی که این ارتباط را می خواهم درست در فرهنگ اسلامی بفهمم، این جور استنباط می کنم که این ارتباط و این اتصال، اتصالِ فکری، روحی و عملی است.
در این سه شاخه، اگر بین ما و ائمه، بین ما و خدا، بین ما و پیامبر، ارتباط برقرار شد، ولایت برقرار است.
کتاب ولایت و حکومت، ص۵۹

مردى به ابو جعفر امام جواد علیه السلام نامه‏ اى نوشت و از تصورات درونى خود شكوه كرد، امام جواد، در ضمن پاسخ او نوشت: همانا اگر خداوند عز و جل بخواهد، تو را بر صراط ايمان، ثابت قدم مى‏ دارد و راه ابليس را بر تو مسدود مى‏ كند…
جماعتى از ياران رسول خدا به او شكوه بردند كه خاطرات ناپسندى در قلب آنان عارض مى‏ شود كه اگر از كوه پرت شوند و يا با شمشير پاره پاره شوند براى آنان بهتر است تا اين كه آن خاطرات را بازگو نمايند. رسول خدا به آنان گفت: آيا واقعا چنين است؟ آنان گفتند: آرى. رسول خدا گفت: سوگند به آن خدائى كه جانم در دست او است اثر ايمان خالص همين است.
بعد از اين اگر دچار اين خاطرات شديد، بگوئيد: آمَنَّا بِاللَّهِ وَ رَسُولِهِ وَ لَا حَوْلَ وَ لَا قُوَّةَ إِلَّا بِاللَّهِ… ما به خدا و رسول ايمان آورده‏ايم، نيروى گريز و دفاع جز در دست خدا نيست.
الكافي (ط - الإسلامية)، ج‏2، ص: 425.

امیرالمؤمنین چه کسی را حصر کرد؟
تعدد و گوناگونی برخورد امام علی (ع) در خصوص مخالفان حکومت، خود اشاره بر ضرورت، اهمیت و جایگاه مصلحت در دستگاه سیاسی شیعه دارد؛ به‌طوری‌که حاکم جامعه‌ی اسلامی می‌تواند بر سبیل مصلحت حکم نموده و به‌جای اجرای مجازات اصلی معاندان و مخالفان، مجازات حصر و عدم دخالت آن‌ها در امور اجتماعی را در نظر بگیرد. آنچه در ماجرای عایشه همسر پیامبر صورت پذیرفت، مؤید همین امر بود.

صبر حکومت اسلامی در فتنه‌ها تا کجاست؟
در قضیه جنگ جمل که یکی از آزمایش‌های بسیار دشوار امیرالمؤمنین بود، فرمود: «انّ هؤلاء قد تمالئوا علی سخطة امارتی»؛ این‌ها جمع شدند، دست به یکی کردند برای اینکه نسبت به این حکومتی که به امیرالمؤمنین رسیده است، خشم خود را آشکار کنند. «و سأصبر»؛ فرمود: من صبر خواهم کرد. اما تا کی؟ «ما لم‌‌‌‌‌اخف علی جماعتکم»؛ آن وقتی که ببینم حرکت این‌ها دارد بین شما مسلمان‌ها شکاف ایجاد می‌کند، اختلاف ایجاد می‌کند، برادران را در مقابل هم قرار می‌دهد، آن وقت وارد عمل خواهم شد و فتنه را علاج خواهم کرد؛ تا آن وقتی که ممکن است، صبر می‌کنم و با نصیحت رفتار می‌کنم.

(امام خامنه‌ای، ۲۰/۶/۱۳۸۸)

صبر حکومت اسلامی در فتنه‌ها تا کجاست؟
در قضیه جنگ جمل که یکی از آزمایش‌های بسیار دشوار امیرالمؤمنین بود، فرمود: «انّ هؤلاء قد تمالئوا علی سخطة امارتی»؛ این‌ها جمع شدند، دست به یکی کردند برای اینکه نسبت به این حکومتی که به امیرالمؤمنین رسیده است، خشم خود را آشکار کنند. «و سأصبر»؛ فرمود: من صبر خواهم کرد. اما تا کی؟ «ما لم‌‌‌‌‌اخف علی جماعتکم»؛ آن وقتی که ببینم حرکت این‌ها دارد بین شما مسلمان‌ها شکاف ایجاد می‌کند، اختلاف ایجاد می‌کند، برادران را در مقابل هم قرار می‌دهد، آن وقت وارد عمل خواهم شد و فتنه را علاج خواهم کرد؛ تا آن وقتی که ممکن است، صبر می‌کنم و با نصیحت رفتار می‌کنم.

(امام خامنه‌ای، ۲۰/۶/۱۳۸۸)